wanilia #2

Kiedy Kise odebrał TEN telefon, siedział właśnie przy biurku i udawał, że ciężko pracuje. W rzeczywistości grał w jakąś gierkę i komputer po raz tysięczny go ogrywał. Zaklął cicho pod nosem i rozejrzał się, czy aby na pewno nikt tego nie widział, a potem wrócił do gry.

-Aominecchi – zagadnął wesoło blondyn. – Co powiesz na kolację?

-Nie mam czasu – burknął w odpowiedzi. – Dostałem przecież sprawę i muszę ją rozwiązać.

-Tę z Pusią? Mówię ci, że chomik zdechł, a rodzice pochowali go w ogrodzie. Nie wierzę, że dorosły facet nie rozumie takich rzeczy.

-Jaka Pusia… Kise, ja mówię o tej okradzionej staruszce.

-Tej wdowie?

-Tak.

-No to mówiłem ci przecież, że to wnuk. Czy ty mnie słuchasz, Aominecchi?

-Wolałbym sobie tego oszczędzić.

Policzki Kise zapłonęły rumieńcami i przygryzł lekko dolną wargę. Szybko jednak uśmiechnął się z powrotem.

-No nic, skoro już rozwikłałeś sprawę staruszki, to może w końcu pójdziemy na kolację? Dawno nie byliśmy na randce.

-Kise, my nie jesteśmy parą.

-Tak, wiem. Znam twoje podejście. To tylko seks – na podłodze, w windzie, w łóżku, w łóżku małżeńskim w apartamencie, w pociągu, ale wciąż tylko seks.

-Właśnie.

Kise wywrócił oczami. On wiedział swoje, Aomine Daiki go kochał – po prostu jeszcze nie zdawał sobie z tego sprawy. Ich miłość była jak grawitacja – istniała jeszcze przed Isaakiem Newtonem.

Blondyn otwierał usta, żeby w jakiś sposób odgryźć się detektywowi, ale zadzwoniła jego komórka. Chłopak odebrał.

-Kise z tej strony, seks-zabawka pana Jestem-Super-Detektywem-Aomine-Daiki, w czym mogę ci pomóc?

-Kise! – syknął Aomine i rzucił kochankowi wrogie spojrzenie. Ryota machnął tylko ręką i usiadł na brzegu biurka.

-Dzień dobry, Kise-kun – odezwał się wewnątrz słuchawki głos Kuroko. – Myślę, że mam bardzo radosne wieści.

-Uwielbiam radosne wieści! Opowiadaj, Kurokocchi!

-Akashi-kun mi się oświadczył. Dziś rano, podczas śniadania.

Blondyn wydał z siebie głośny pisk, który zmusił Aomine do zatkania uszu.

-Idiota! – burknął.

-Również się cieszę, Kise-kun – przyznał Kuroko. Kise niemal widział rumieńce na policzkach Tetsuyi.

-Jak to było? Opowiadaj, Kurokochchi!

-Nie wiem, czy jest o czym mówić – odparł chłopak po drugiej stronie linii. – Jedliśmy śniadanie, tak jak codziennie to robimy, a potem Akashi-kun oznajmił, że ma do mnie ważne pytanie. No i zapytał, a raczej wykrzyczał, czy za niego wyjdę.

Kise wydał z siebie przeciągłe „iii”, a potem klasnął w dłonie. Uwielbiał śluby i zakochanych do tego stopnia, że chciał zacząć skakać z radości – szczególnie, że nigdy nie spotkał takiej pary jak Akashicchi i Kurokocchi. Kochali się, troszczyli o siebie – nigdy nie daliby się skrzywdzić. Nie to co ten dureń, Sherlock Holmes z przedmieści, który nie potrafi przyznać, że go kocha.

„Tylko seks!” Dobre sobie!

-Ustaliliście już coś? Jakąś datę? Powiedzieliście rodzinie? Kupił ci pierścionek? Taki z brylantem? Które z was założy sukienkę?

-Jeżeli chcesz, to ty możesz założyć sukienkę, Kise-kun – odpowiedział poważnie Kuroko. – Nikt ci nie zabroni, ale myślę, że ja i Akashi-kun wystąpimy w garniturach.

-Nie będzie panny młodej? To które z was pójdzie do ołtarza?

-Myślę, że oboje będziemy musieli jakoś dostać się pod ołtarz.

-Kurokocchi, ale które z was jest facetem?

-Myślę, że każde z nas. Inaczej nie bylibyśmy gejami.

-Nie o to mi chodzi! Które z was będzie mężem, a które żoną?

-To po ślubie, któreś z nas będzie musiało zmienić płeć?

-Co? Nie! Znaczy nie wiem! Nigdy nie brałem ślubu.

-To o co ci chodzi, Kise-kun. Mów jasno.

-No chodzi mi o to, które z was dominuje w związku.

-Masz na myśli, kto jest seme?

-Yyy…

-Oczywiście, że Akashi-kun. Jestem zbyt zmęczony pracą w domu, żeby jeszcze przejmować na siebie rolę seme. Niech on się męczy.

Kise poczuł jak jego policzki się rumienią. On chciał tylko wiedzieć, które z nich będzie czekać przy ołtarzu! Czy Kurokocchi zawsze musiał gadać od rzeczy?

-Dziękuję za tę informację – powiedział.

-No cóż, będę kończył, Kise-kun. Na pewno przeszkadzam ci w pracy, a nie chcę, żeby Aomine-kun się gniewał. Chciałem cię tylko zaprosić na przyjęcie z okazji oświadczyn. Odbędzie się jutro wieczorem, jeszcze wyślę ci dokładne informacje, dobrze?

-Jasne! Jeszcze raz gratulacje, Kurokocchi!

-Dziękuję w imieniu swoim i Akashi-kuna. Do usłyszenia.

-Tak, na razie.

Kise odłożył telefon na biurko i zmierzył Aomine wzrokiem. Detektyw wciąż pochylał się nad dokumentami – w ogóle nie było w nim romantyzmu. Jak mógł nie cieszyć się z tak radosnych wieści? No chyba, że ich nie usłyszał, zbyt zajęty pracą.

-Aominecchi?

-Czego?

-Akashicchi oświadczył się Kurokocchiemu – powiedział.

-Hę? – Daiki ściągnął brwi i spojrzał na Kise. – Co zrobił?

-Oświadczył się swojemu chłopakowi. Wiesz, niektórzy nie boją się swoich uczuć.

-Insynuujesz mi coś?

-Nieprzerwanie od dwóch lat.

Aomine westchnął cicho.

-Czy to nie za wcześnie? Ile oni się znają?

-Niedawno obchodzili piątą rocznicę związku – powiedział Kise. – W ogóle wiedziałeś, że Kuroko jest uke, bo jest zbyt leniwy na bycie seme?

-A ty dlaczego jesteś uke?

-Ponieważ masz syndrom macho. Gdybym został seme mogłoby ci paść na morale, zamknąłbyś się w sobie i utraciłbyś całą esencję Aominecchiego, a po cholerę mi Aominecchi bez pierwiastka Aominecchiego?

-Kise, czy ty coś brałeś?

-Czekoladki i witaminę C, a co?

-Nic, odporność mi spada – mruknął Aomine i wywrócił oczami. – Po prostu gadasz głupoty. Myślałem, że może bredzisz.

-Baka!

-To ty wyjechałeś z tekstem o seme! Co mnie obchodzi, kto komu wkłada w związku Akashiego?

-Powinno cię zainteresować, że twój przyjaciel potrafi dojrzeć i podejmuje dojrzałe decyzje – jak na przykład założenie rodziny. A ty co? „To tylko seks!” Nawet jeśli z nikim innym go nie uprawiasz od dwóch lat!

-Tego nie wiesz!

-Z naszej dwójki to ja jestem ten inteligentny, Aominecchi.

-Zamilcz, idioto! – warknął przez zęby detektyw. – Nikt nie pytał cię o zdanie!

-Wolność słowa jest.

-Ugh!

-Poza tym mamy zaproszenie na przyjęcie z okazji przejścia związku Akashiego i Kuroko na nowy poziom. Nie wypada nam odmawiać, więc musisz załatwić sobie smoking.

-Dobra. Zajmij się tym.

Kise uśmiechnął się szeroko.

-Miałem nadzieję, że to powiesz.