Rozdział 3

Aomine przełknął ślinę, czując na sobie wzrok Akashiego. „Durny ślub” – myślał. – „Durny Akashi, durne zakładanie rodziny, durne bycie dorosłym i odpowiedzialnym, durne ustatkowanie…” Teraz ma przez to wszystko przerąbane.

-Daiki? – Akashi uniósł lekko brwi. – Masz zamiar mi odpowiedzieć?

Młody detektyw odchrząknął, poprawił krawat (który swoją drogą był dobierany przez godzinę, żeby pasował do niebieskiej marynarki), a potem powędrował wzrokiem po wszystkich zebranych przy stole – Akashim, Kuroko, Kise, przyjaciołom, rodzinie. Wszyscy patrzyli na niego, oczekując odpowiedzi.

-Eee… No cóż… Zaskoczyłeś mnie tym pytaniem – mruknął.

-Nie miałem, czym cię zaskoczyć. Zadałem ci bardzo proste pytanie, Daiki. Zapytałem cię, czy zamierzasz związać się na stałe z Ryotą.

-No więc… Ja… Huh! No cóż, myślę, że… Może kiedyś.

To nie tak, że Daiki zapierał się rękami i nogami przed stałym i poważnym związkiem. Lubił Kise, bawił go jego wieczny entuzjazm, rozczulał, gdy płakał na filmach romantycznych, dobrze spędzało mu się z nim czas, nawet jeśli blondyn potrafił doprowadzić każdego do szału. Po prostu nie czuł się gotowy na związek, taki na dobre i na złe. Nie wyobrażał sobie zamieszkania z Kise – a jak znał entuzjazm swojego kochanka, to ten od razu zechce mieć dzieci, domek na wakacje, psa, kota i ślub – w kolejności dowolnej.

-Nie musisz tak się stresować, Aomine-kun – wtrącił Kuroko. – Seijuro po prostu jest ciekaw. Ty i Kise-kun jesteście razem od kilku lat, wszyscy zastanawiamy się, kiedy pójdziecie krok dalej.

Daikiemu na usta cisnęła się sprośna odpowiedź, ale powstrzymał się, wciąż czując na sobie czujny wzrok Akashiego.

Zaśmiał się nerwowo.

-Uhm, tak… Jeszcze o tym nie gadaliśmy – mruknął.

-A mamy zamiar? – spytał Kise. Jego twarz rozpromienił uśmiech. Aomine z pełną premedytacją zignorował ciepło w klatce piersiowej, które pojawiało się za każdym razem, gdy na obliczu blondyna okazywała się najmniejsza oznaka szczęścia.

-Nie wiem. Może… Może za parę miesięcy… Nieważne, czy możemy zakończyć ten temat? Przecież to nie jest nasz wieczór, tylko Akashiego i Kuroko. To na nich powinniśmy się dzisiaj skupić.

-Tutaj się zgodzę, nanodayo. – Midorima poprawił okulary na nosie.

Aomine odetchnął z ulgą, szczególnie, że Akashi z jednym z tych swoich psychopatycznych uśmiechów odwrócił się do Kuroko i pocałował go w policzek.

-No to – powiedział Takao, przeciągając samogłoski – jak wyglądały oświadczyny?

-Normalnie – burknął w odpowiedzi Akashi. Na jego policzki wpłynął delikatny rumieniec.

-Nie ma się czego wstydzić – zapewnił Kuroko i poprawił się na krześle. – W gruncie rzeczy to bardzo zabawna historia. Myślę, że należałoby ją rozpocząć od misiów.

-Misiów? – zdziwił się Kise i wrzucił do ust kilka misiowych żelków, które postawił tam chwilę wcześniej Murasakibara.

-Tak – od misiów. Ja i Seijuro rozmawialiśmy na temat bokserek, ponieważ okazało się, że oboje mamy podobny gust bieliźniany. Miałem wtedy na sobie niebieskie bokserki w misie. Moje ulubione zresztą.

-Tetsu – syknął Akashi. – Ich nie interesują twoje majtki!

-A właśnie, że tak! Są obcisłe, czy luźne? – spytał Aomine.

-Te misie przypominają żelki? – wtrącił Murasakibara.

-Jakiej jakości jest nadruk?

Akashi uderzył otwartą dłonią w stół z taką siłą, że poczuł w niej pieczenie.

-Do cholery, jestem jedyną osobą, która powinna być zainteresowana jego bielizną – warknął, co spotkało się z pełnym łagodności spojrzeniem Kuroko.

-Jeżeli masz jakieś pytania to też możesz je zadać, Seijuro, ale przecież masz taką samą parę.

-Są czerwone! – zawołał w odpowiedzi, a potem zerwał się z miejsca. Wziął głębszy wdech. – Nieważne – dodał. – Potrzebuję świeżego powietrza. Opowiadaj dalej, Tetsuia.

Kise podrapał się po podbródku.

-Chyba się obraził.

-Ależ skąd – zapewnił Kuroko. – Po prostu jest nieśmiały. W ten sposób to odreagowuje. Przejdzie mu za chwile.

Aomine obrócił się i spojrzał na zamykające się za Akashim drzwi. Zastanawiał się nad czymś przez moment, a potem spojrzał na zebranych.

-Mnie też chyba przyda się trochę powietrza. Wracam za pięć minut – zapewnił i nim ktoś zdążył zapytać o coś więcej, wyszedł. Tak jak się spodziewał Akashi siedział na schodkach przed lokalem Murasakibary.

-Często się tak kłócicie? – spytał, opierając się o ścianę.

-Hm? – Seijuro zerknął na Aomine przez ramię.

-No bo jeśli często tak się na niego drzesz, to może lepiej, żebyście się nie hajtali, co?

-Nie drę się na niego, jak to kolokwialnie ująłeś.

Akashi spojrzał na czyste niebo i wpatrywał się przez moment w gwiazdy. Aomine poszedł w jego ślady, zastanawiając się, co takiego widzi w nich jego przyjaciel. Midorima pewnie gadałby coś o swoich horoskopach, Kise pieprzył by coś o romantycznych chwilach, ale o czym myślał ktoś taki jak Akashi? Człowiek, który wyzbył się romantyczności, nie uznaje przesądów, a każdą decyzje podejmował przy kilkakrotnym przeanalizowaniu sytuacji. Raczej nie kontemplował istoty wszechświata, prawda?

-Czasem zastanawiam się, czy go kocham.

-Hę? – Aomine ocknął się i spojrzał na przyjaciela. – W sensie Kuroko?

-Tak.

-Po pięciu latach przychodzą ci takie myśli do łba? Ten ślub to jakiś sposób na wasz kryzys?

-Nie mamy żadnego kryzysu. My nie… Ale ja chyba tak.

-Może jestem na to za głupi, ale nie rozumiem.

-Kiedyś byłem zakochany w kimś poza Tetsu. To było żywe, namiętne, nieobliczalne. Gdy myślałem o kolejnym spotkaniu z nim, moje serce biło jak szalone, a myśli rozpływały się w chaosie. Byłem pewien, że tak właśnie wygląda miłość. Tak, a nie… nie jest taka spokojna i stabilna.

Aomine podrapał się po karku, a potem wyciągnął z kieszeni marynarki paczkę papierosów. Wsadził jednego między zęby, odpalił, zaciągnął się i wypuścił dym z ust.

-Nie spodziewałem się takiego wyznania z twoich ust, Akashi – przyznał. – Od każdego, ale nie od ciebie.

-A czym ja różnię się od nich, Daiki?

-Czy ja wiem… Kise zawsze powtarza, że tak bardzo kochasz Kuroko, że tak bardzo jesteś tego pewien i… Kise zawsze zarzuca mi, że nie chcę być stabilny, że nie czuje się przy mnie bezpieczny i że chyba mu nie ufam. On chce założyć rodzinę i inne tego typu głupoty, a ja wciąż twierdzę, że jesteśmy za młodzi.

-Czuję się bezpieczny z Kuroko.

-Skoro czujesz się bezpieczny z takim knypkiem to musi być miłość – zaśmiał się Aomine i poklepał kolegę po plecach. – Poza tym jeżeli chcesz spędzić z kimś życie, żeby sprawiać, że będzie szczęśliwy przy twoim boku, to… to też chyba jest miłość. Nie znam się na tym za bardzo, ale to jakby powiedzieć, że Kise jest człowiekiem, bo ma ADHD, a Kuroko nie, bo jest spokojny. Niczego, a już szczególnie miłości, nie można oceniać tą samą miarą.

-To… bardzo mądre Daiki. Tego ja się nie spodziewałem.

Aomine wzruszył lekko ramionami.

-Tylko nikomu nie mów, co?

Akashi uśmiechnął się lekko, a potem raz jeszcze spojrzał w gwiazdy. Tym razem jednak już się nie odezwał.

*

Kuroko po raz kolejny zaciągnął się zapachem wanilii, którym przesiąknięty był jego narzeczony i przygryzł lekko dolą wargę.

-Chyba jestem ci winien przeprosiny – powiedział Akashi, przeczesując palcami włosy Tetsui.

-Nie, niby za co?

-Zachowałem się okropnie podczas przyjęcia – westchnął. – Zawsze wszystko psuję przez to, że jestem taki nietowarzyski.

-Nic nie szkodzi. Jesteśmy kwita.

-Kwita?

-No bo… troszeczkę się potem z ciebie nabijaliśmy.

Akashi zaśmiał się i wturlał na Kuroko. Chwycił go za nadgarstki, które unieruchomił mu nad głową.

-Ładnie to tak się ze mnie naśmiewać? – spytał, wciąż, szczerząc się w durnym uśmiechu. Serce waliło mu w piersi. Dudniło tak głośno, że słyszał szum w uszach.

-To były bardzo ładne żarty – zapewnił Tetsu i wyciągnął szyję do pocałunku, który szybko otrzymał. Akashi ujął twarz Kuroko w dłonie. Rozwarł jego wargi językiem i wsunął dłoń w bokserki narzeczonego, gdy… Tetsuia opadła lekko na materac łóżka i zachrapał cicho.

W pierwszej chwili do Seijuro nie dotarło, że niebieskowłosy usnął po prostu, co ostatnio coraz częściej mu się zdarzało, potem jednak uniósł tylko lekko brwi i wybuchł śmiechem. Złapał się za brzuch i śmiał się dalej.