Prolog

Akashi zapalił światło w salonie i omal nie krzyknął, widząc stojącego pod ścianą Kuroko z grobową miną. Nigdy nie należał do strachliwych, ale jeżeli w grę wchodziło starcie z naburmuszonym chłopakiem, miał ochotę schować się pod stół.

-Tetsu, nie śpisz?

-Nie – odparł niebieskowłosy, wychodząc z cienia. Chociaż i on i Akashi byli w tym samym wieku, to Kuroko wciąż wyglądał jak chłopiec – a powoli zbliżali się trzydziestki. – Jak było na spotkaniu?

-Dobrze.

-Szkoda tylko, że się nie odbyło.

Akashi spuścił głowę jak dziecko dostające od matki reprymendę i przygryzł lekko dolną wargą. „Ale się wpakowałeś” – pomyślał.

-Co ja mówiłem, Akashi?

Przełknął ślinę. Niedobrze, znów wrócił do mówienia mu po nazwisku i nawet nie dodał „kun”! „Niedobrze, bardzo niedobrze” – myślał Akashi. Wpakował się w nie lada kłopoty. Nie tylko okłamał Kuroko, ale do tego powiedział mu, że będzie do późna na ważnym biznesowym spotkaniu, a wcale tak nie było.

-Przepraszam, Tetsuya. Naprawdę mi przykro.

-Ale tyle razy powtarzałem i Midorima-kun też powtarza, a ty ciągle zostajesz po godzinach – upomniał go Kuroko. – Ten stres kiedyś cię wykończy, zobaczysz.

Akashi pokręcił tylko głową, a potem zamknął chłopaka w uścisku.

-Przepraszam – wymruczał mu we włosy. – To ostatni raz, koniec z nadgodzinami, obiecuję.

-Obiecanki cacanki – mruknął Kuroko i pociągnął lekko nosem. – Masz nowe perfumy?

-Uhm… Ach, tak. Podobają ci się?

-Tak. Bardzo. Lubię wanilię.

Akashi uśmiechnął się, a potem pocałował chłopaka w usta. „Przepraszam” – pomyślał raz jeszcze. – „Nawet za to, czego nie wiesz.”