Rozdział 8

Kuroko czuł się pusty. Nie mógł ująć tego inaczej – miał wrażenie jakby był tylko skorupą, z której ktoś wyrwał coś bardzo ważnego.

Przycisnął prochy Seijuro mocniej do piersi i spojrzał raz jeszcze na Aomine.

-Nie uważam, aby to było potrzebne, żebym wyjeżdżał – powiedział. Jego głos też brzmiał inaczej. Przypominał matowy głos dzieci z horrorów aniżeli słodki tenor, który już znali.

-Kuroko, chciano cię zaatakować. Nie jesteś tutaj bezpieczny.

-Nie interesuje mnie to.

-Ale nas to obchodzi. Nie chcesz dowiedzieć się, kto to zrobił?

-A czy to coś zmieni, Aomine?

-Nie wiem, może… Proszę, Kuroko. Jedź. Znam Kagamiego, zajmie się tobą.

-Nie chcę Kagamiego. Chcę, żeby Akashi tu był.

-Przecież jestem.

Kuroko spojrzał na postać obok niego. Miał głos Seijuro, jego wygląd, ale wiedział, że to nie Seijuro. On przecież nie żył.

-Nie chcę jechać – powtórzył Kuroko.

-Czy ty myślisz, ze Akashi by tego chciał? Żebyś teraz się narażał?

-Oczywiście, że nie chcę. Kuroko jedź albo potłukę tutaj wszystkie rzeczy. Masz być bezpieczny, rozumiesz?

Chłopak pokiwał głową.

-Dobrze – zgodził. – Pojadę, ale… Aomine musisz mi przysiąc, że dorwiesz tego potwora, który go skrzywdził.

-Nie spocznę dopóki ten sukinsyn nie znajdzie się za kratkami – obiecał.

-Naprawdę przekazujesz tę sprawę Aho? Wspaniele, tak to nigdy się nie dowiesz, kto mnie zamordował – burknął Akashi. Kuroko rzucił mu szybkie spojrzenie.

-I niech Kise ci pomoże.

-Ech, dzięki za wiarę, ale dobra… Kise też będzie pomagał. A ty lecisz do Ameryki. Kagami cię tam przechowa.

-Oby tylko go nie podrywał.

-Dobrze. Czy to wszystko, Aomine-kun?

-Tak, chyba tak…

-W takim razie chciałbym zostać sam.

-Etto… Jasne. Później zadzwonię.

Kuroko kiwnął głową, ale już nie słuchał przyjaciela. Przycisnął urnę mocniej do siebie i oparł głowę o zagłówek kanapy.

Aomine spojrzał na Tetsu, kiwnął głową i wyszedł. Zaraz potem Akashi w swej na wpół materialnej formie opadł na kanapę.

-No, wygląda na to, że nawet śmierć nas nie rozłączy – stwierdził.